Polish Jewish relations Witold Pilecki was a common man who lived in uncommon times. He was a victim of Communism, Fascism, Socialism, and Emperialism
Jedwabne czyli pogrzeb Polski (1/2)
"Jedwabne Jaja" czyli pogrzeb Polski (2/2)
A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
Katyn Andrzej Wajda Film (english version)
"Katyn", directed by Wajda, is the first Polish film on the Katyn crime and the so-called Katyn lie.
The movie uses stories from an authentic diary of major Adam Solski found during the exhumation in 1943 to tell the fate of four fictional officers and their families.
Wajda's father, lt. Jakub Wajda, then 43, was among the Polish officers taken prisoner by the Soviet army and killed by a shot to the back of the head in the Katyn forest.
In March 1940 Soviet leader Josef Stalin ordered the executions of 22,000 Polish army and police officers, intellectuals and clergy. The killings took place in the spring of the same year in the Katyn Forest. The victims, mostly from POW camps in Kozielsk, Starobielsk and Ostaszkow, were shot in the back of the head. The Nazis discovered the mass graves during their march on Moscow in the fall of 1941, but Soviet propaganda blamed the deaths on Adolf Hitler and punished anyone speaking the truth with harsh prison terms. In 1990, Moscow admitted that dictator Josef Stalin's secret police were responsible.
Irena Sendler
why the story was not know in US?
Irena Sendler-Polish woman who helped save the lives of 2,500 Jewish children during World War II.Mother of the Holocaust Children. ZEGOTA - Council for Aid to Jews in Occupied Poland (1942-1945)....
Marian Rejewski, Jerzy Rozycki, Henryk Zygalski and other cryptoanalysts from BS4, broke into Kriegsmarine code in November 1932. The Polish-made replicas of the apparatus (the Enigma-"doubles to t...
Friday, January 29, 2010
Jedwabne czyli pogrzeb Polski (1/2)
Jedwabne czyli pogrzeb Polski (1/2)
"Jedwabne Jaja" czyli pogrzeb Polski (2/2)
"Jedwabne Jaja" czyli pogrzeb Polski (2/2)
Tuesday, January 26, 2010
Bartoszewski Tusk i Radoslaw Sikorski antypolskie wystąpienia
Bartoszewski Tusk i Radoslaw Sikorski antypolskie wystąpienia
Niejaki pan tzw. Bartoszewski -"najlepszy polski życiorys"będąc wówczas członkiem kapituły Orderu Orła Białego, sprzeciwił się nadaniu rtm.Pileckiemu tego odznaczenia - na dodatek bez podania przyczyn.
Ciekawe za co pan Wladzio został odznaczony tym Orderem? Za swe "bohaterstwo" w Powstaniu Warszawskim, opuszczenie Auschwitz ze wzgledu na STAN ZDROWIA(sic!) czy ze względu na brak reakcji na antypolskie wystąpienia w Knesecie?
Niejaki pan tzw. Bartoszewski -"najlepszy polski życiorys"będąc wówczas członkiem kapituły Orderu Orła Białego, sprzeciwił się nadaniu rtm.Pileckiemu tego odznaczenia - na dodatek bez podania przyczyn.
Ciekawe za co pan Wladzio został odznaczony tym Orderem? Za swe "bohaterstwo" w Powstaniu Warszawskim, opuszczenie Auschwitz ze wzgledu na STAN ZDROWIA(sic!) czy ze względu na brak reakcji na antypolskie wystąpienia w Knesecie?
do Tuska Hubal “to wynos sie pan stad do jasjej holery”
do Tuska Hubal “to wynos sie pan stad do jasjej holery”
Thursday, January 14, 2010
Agent Bolek By Professor Marek Jan Chodakiewicz from Washington DC
Agent Bolek By Professor Marek Jan Chodakiewicz from Washington DC
Pod Prąd - Cenckiewicz i Gontarczyk 1/4
Published in the Intelligencer: Journal of U.S. Intelligence Studies, vol. 17, no. 2 (Fall 2009): 108-110
Three important books have recently been published about Lech Wałęsa, world famous “Solidarity” leader and, later, President of Poland. Paweł Zyzak’s impishly shocking Lech Wałęsa - idea i historia. Biografia polityczna legendarnego przywódcy "Solidarności" do 1988 roku [Lech Wałęsa: Ideology and history: A political biography of the legendary leader of „Solidarity” until 1988] (Cracow: Arcana, 2009) is an irreverent attempt to demolish the legend. The work is mammoth and laboriously annotated with a plethora of primary sources cited. However, its most iconoclastic parts, concerning Wałęsa’s private life with the allegations of irreligiousness, rowdiness, and an illegitimate child, are based on oral interviews with sometimes anonymous sources who grew up with the feature Nobel Peace Prize winner in a small village in Pomerania. Some of the anonymous sources have voluntarily revealed themselves since, thus lending more credibility to their allegations. Yet, equally controversial part of Zyzak’s book, regarding the 1970s and 1980s, is heavily indebted to the research of two very serious scholars, Sławomir Cenckiewicz and Piotr Gontarczyk, who specialize in unmasking the secrets of the Communist secret police.
Cenckiewicz and Gontarczyk first published their magisterial SB a Lech Wałęsa: Przyczynek do biografii [The Security Service and Lech Wałęsa: A Contribution to His Biography] (Gdańsk, Warsaw, and Cracow: IPN, 2008). This tome contains about 300 pages of astute analysis and as many pages of declassified top secret documents. Soon after, Cenckiewicz abridged their work as Sprawa Lecha Wałęsy [The case of Lech Wałęsa] (Poznań: Zysk i ska, 2008). The former is an exhaustive scholarly monograph intended mainly for historians. The latter work is aimed at the popular reader. The reason why Cenckiewicz appears as its sole author has to do with the combustive controversy which erupted following the publication of the earlier work. Following hysterical attacks on the authors by mostly post-Communist and liberal apologists of Lech Wałęsa, Cenckiewicz demonstratively quit a top post at Poland’s Institute of National Remembrance (IPN), the main depository of the former Communist secret police archives. Gontarczyk retained his job at the IPN but now keeps a low profile.
What’s the uproar all about? The authors show unequivocally that between 1970 and 1976 Lech Wałęsa was registered by the Communist secret police as its Secret Collaborator (tajny współpracownik -- TW). His codename was “Bolek,” a dimunitive from Boleslaus. Most documents concerning “Bolek” were destroyed. However, the remaining materials strongly suggest that he was most active between December 1970 and December 1972. His activity coincided with the anti-Communist strikes and riots on the Baltic Sea board in general, and Gdańsk in particular, and their aftermath. Wałęsa had been on the strike committee in December 1970. Almost immediately he was recruited to denounce his anti-Communist friends. He accepted financial remuneration for his deeds. After a while, however, Wałęsa became disenchanted with both the political situation in the Polish People’s Republic and collaboration with the secret police. He quit informing. The secret police de-registered him accordingly. From the empirical point of view this process has been proven beyond any reasonable doubt in The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa.
The Security Service (Służba Bezpieczeństwa -- SB) attempted to recruit Wałęsa once again when he became active in the dissident Free Trade Unions (Wolne Związki Zawodowe – WZZ) in 1977. But he refused. Meanwhile, he also confessed about his previous unsavory activities to his friends of the WZZ. He promised them not to have any contacts with the secret police anymore. In fact, his dissident superiors explicitly forbade him to agree to talk. Yet, Wałęsa continued to meet with the SB men occasionally at their request, which created a precedent. He got used to his interrogators. He got used to a peculiar game. He would take advantage of it on a larger scale when, at the behest of the WZZ leader Bogdan Borusewicz, Wałęsa took over the leadership of the strike at the Gdańsk shipyard in August 1980. What resulted, of course, was a Polish national liberation movement masking as Independent, Self-Governed Trade Union “Solidarity”.
From its inception, Wałęsa was a moderate, centrist figure. He always played his cards coyly. He frequently deceived both his friends and enemies. And he was a superb self-promoter. In the power struggles that ensued within “Solidarity”, its leader crushed the weak and discarded the superfluous. His populism was unmatched. When necessary, he played the card of radicalism. And then he would promptly backtrack. Almost invariably his games would culminate in a compromise with the stronger party. For example, at the request of the Communist management, Wałęsa terminated the August strike prematurely, agreeing only to accept a pay raise, and abandoning the postulate of a free trade union. Only a determined surge by Anna Walentynowicz and Alina Pieńkowska saved the strike. The women bodily blocked the dockers from leaving, shamed them, and appealed to their sense of solidarity with the workers from other enterprises who had struck in support of their shipyard friends but now were being abandoned. The dockers listened and continued until they forced the Communists to allow them to establish “Solidarity.” Wałęsa became the head of the union.
For some, his centrism, moderation, and propensity to compromise were the signs of anti-radicalism, retarding the progress of the liberation movement, and, indeed, kow-towing to the Communists. Meanwhile, Wałęsa attempted to be everything for everyone. A rightist one evening, he supported the left the following morning. And then he would invariably stress his centrism. Many were confused by his pragmatism devoid of any ideas. But, according to him, it expedited the cause of “Solidarity.” Others took a less charitable view. They saw his actions as either a rotten compromise or dictatorial inclinations or even secret police covert work (agentura).
Here both the insufficient number of documents and a strange stonewalling by the leader of “Solidarity” allow for a number of interpretations. The brief for the prosecution is that Wałęsa was possibly an agent. The brief for the defense is that he was not at all. An impartial judge, basing himself on available documents, can conclude that, in the 1980s, Wałęsa skirted dangerously close to treason but that was just a tactical game to stay politically relevant and support “Solidarity.”
For example, after the Communist imposed marital law and arrested him in December 1981, Wałęsa, talking in his customary disjointed manner (and a transcript is extant), bragged to his secret police goalies that he had gotten rid of the “extremists” in the “Solidarity” leadership. Tactically, he ascribed to himself those characteristics and attitudes that the Communists wanted to see in him at the time. He negotiated with General Wojciech Jaruzelski as an underling. He even signed his public plea to the general as “Lance corporal Wałęsa.” He says now that he was playing a game. This is obvious.
The problem is that the Communists dictated the rules. To remain on the political scene, Wałęsa had to continuously make himself valuable to them. But he had to stop short of selling himself out. If he had, he would have been rejected by “Solidarity” supporters and his utility for the regime would have disappeared. The objective was to avoid becoming superfluous. So Wałęsa talked with the secret police; he stayed in the game. He accepted the Communist false wooing and broken promises; but he kept dating them without giving in. Until 1989, however, the leader of “Solidarity” refrained from fully consuming the union.
The aforementioned mechanisms are laid bare in both The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa. Therefore one should resolutely reject the charge that he was a secret police agent after 1976. So-called Communist support for Wałęsa against his rivals in the leadership of „Solidarity” served mostly the interests of the Warsaw regime. The Communists plainly viewed him as less dangerous than some of his “Solidarity” peers. Thus, the secret police undercut them in clandestine operations.
Of course, if the utility of Wałęsa had ended, the Communists would have either retired or disappeared him. But because he stayed in the game as a centrist, he was a lesser evil to them. Still, the SB considered him an enemy throughout because he did not sell out “Solidarity” and did not join the official, Communist-controlled unions. Instead, in 1989, Wałęsa made an unequal political deal with them. He resolved to become their junior partner in a Communist-led regime which emerged from openly falsified elections, where only 35% of the seats were open for democratic contest and the rest guaranteed to the Communists. Widely touted as a “free election”, in a long run, the vote was a victory for the Moscow-backed regime which, thus, was able to transition to post-Communism.
If that sounds complicated, Wałęsa’s affairs became positively Byzantine after 1989. Having quarreled with „Solidarity” leftists and liberals, Wałęsa feigned a right-wing shift to be elected the President of Poland. Once in office, he jettisoned the right and banked on the post-Communists, members of the Security Service and military intelligence in particular. Among some of the more astounding aberrations, as the documents discovered by Cenckiewicz and Gontarczyk prove, is the caper where the Communist secret police officers, who had persecuted Wałęsa as his case handlers in the 1980s, weaseled their way into the President’s good graces to become his personal bodyguards. Later, the same officers purged the secret police archives from the documents regarding Wałęsa’s stint as a snitch in the early 1970s to cover up his past. The operation was halted by the civilian post-Communists who appointed new Poland’s rightist secret servicemen to protect the archives from Wałęsa’s ex-SB minions. Perhaps it would be best to characterize the new secret servicemen as law-abiding professionals who happened to be conservative in distinction to the cynical old hands trained by the KGB.
In any event, after 1989, as far as the case of “Bolek,” law was routinely violated, documents falsified, materials destroyed, and opponents persecuted. Further, in 1992, a nefarious kabala under Wałęsa’s tutelage overthrew a center-right government who, in legally fulfilling an act of the parliament, revealed the names of the former Communist secret police agents still in power at that time, including “Bolek”. The presidential coup was probably the moral nadir of post-Communist Poland.
The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa amply document the history of deception, theft, and destruction of the documents of treason. The perpetrators aimed at preserving the angelic myth of the first leader of “Solidarity” and the first democratically elected President of post-Communist Poland. This is a disservice to freedom and democracy which are predicated on openness and transparency. Wałęsa’s great contributions to the nation’s independence are beyond any doubt. An apology for the sins of his youth would have solved the case a long time ago and silenced his detractors. The coverup has been foolish and served mostly the interests of the post-Communists who are vitally interested in hiding their own past. They have been shrewdly hiding behind Wałęsa. However, soon scholars like Gontarczyk and Cenckiewicz will put the spotlight on them. Poland is in the process of coming to grips with its totalitarian past and nothing can reverse the tide.
Marek Jan Chodakiewicz
Washington, DC, 31 July 2009
www.iwp.edu
Piotr Gontarczyk and Sławomir Cenckiewicz, SB a Lech Wałęsa: Przyczynek do biografii (Gdańsk, Warszawa i Kraków: IPN, 2008).
Sławomir Cenckiewicz, Sprawa Lecha Wałęsy (Poznań: Zysk i ska, 2008)
Paweł Zyzak, Lech Wałęsa - idea i historia. Biografia polityczna legendarnego przywódcy "Solidarności" do 1988 roku (Cracow: Arcana, 2009).
Marek Jan Chodakiewicz
Academic Dean and Professor of History, The Kościuszko Chair in Polish Studies
Professional Experience
- Former assistant professor of history of the Kosciuszko Chair in Polish Studies at the Miller Center of Public Affairs, University of Virginia
- Former visiting professor of history, Loyola Marymount University, Los Angeles
Dr. Chodakiewicz is the current holder of the Kosciuszko Chair of Polish Studies, which is now here at IWP. He has authored numerous works in both English and Polish. While at the University of Virginia , he edited the Kosciuszko Chair's bulletin: Nihil Novi.
Nihil Novi #1
Nihil Novi #2
Nihil Novi #3
In addition to popular and scholarly articles, his publications include The Massacre in Jedwabne, July 10, 1941: Before, During, After (2005), Between Nazis and Soviets: Occupation Politics in Poland, 1939-1947 (2004) and After the Holocaust: Polish-Jewish Conflict in the Wake of World War Two (2003).
Dr. Chodakiewicz co-edited Poland's Transformation: A Work in Progress (2003) and Spanish Carlism and Polish Nationalism: Borderlands of Europe in the Nineteenth and Twentieth Centuries (2003).
He translated and edited the correspondence of the Ulam family of Lwów to the mathematician Stanislaw Ulam at Harvard from 1936 until after the Second World War. In 2003 Dr. Chodakiewicz won Poland's Jozef Mackiewicz Literary Award for his Ejszyszki: The Background of Events, and Epilogue of Polish-Jewish Relations in the Eastern Borderlands, 1944-45. In 2004 he co-edited a selection of Ronald Reagan's speeches published as My Vision of America in Polish.
Education
•B.A., 1988, San Francisco State University
•M.A.,1990, MPhil,1992, Columbia University
•Ph.D., 2001, Columbia University
Honors and Awards
•Richard Hofstadter Fellowship (1989-1994), Columbia University
•The Office of the Prime Minister of the Republic of Poland Research Grant (2001)
•The Earhart Foundation Fellowship Research Grant (2004)
•Presidential Appointee, United States Holocaust Memorial Council (2005-2010)
Pod Prąd - Cenckiewicz i Gontarczyk 1/4
Published in the Intelligencer: Journal of U.S. Intelligence Studies, vol. 17, no. 2 (Fall 2009): 108-110
Three important books have recently been published about Lech Wałęsa, world famous “Solidarity” leader and, later, President of Poland. Paweł Zyzak’s impishly shocking Lech Wałęsa - idea i historia. Biografia polityczna legendarnego przywódcy "Solidarności" do 1988 roku [Lech Wałęsa: Ideology and history: A political biography of the legendary leader of „Solidarity” until 1988] (Cracow: Arcana, 2009) is an irreverent attempt to demolish the legend. The work is mammoth and laboriously annotated with a plethora of primary sources cited. However, its most iconoclastic parts, concerning Wałęsa’s private life with the allegations of irreligiousness, rowdiness, and an illegitimate child, are based on oral interviews with sometimes anonymous sources who grew up with the feature Nobel Peace Prize winner in a small village in Pomerania. Some of the anonymous sources have voluntarily revealed themselves since, thus lending more credibility to their allegations. Yet, equally controversial part of Zyzak’s book, regarding the 1970s and 1980s, is heavily indebted to the research of two very serious scholars, Sławomir Cenckiewicz and Piotr Gontarczyk, who specialize in unmasking the secrets of the Communist secret police.
Cenckiewicz and Gontarczyk first published their magisterial SB a Lech Wałęsa: Przyczynek do biografii [The Security Service and Lech Wałęsa: A Contribution to His Biography] (Gdańsk, Warsaw, and Cracow: IPN, 2008). This tome contains about 300 pages of astute analysis and as many pages of declassified top secret documents. Soon after, Cenckiewicz abridged their work as Sprawa Lecha Wałęsy [The case of Lech Wałęsa] (Poznań: Zysk i ska, 2008). The former is an exhaustive scholarly monograph intended mainly for historians. The latter work is aimed at the popular reader. The reason why Cenckiewicz appears as its sole author has to do with the combustive controversy which erupted following the publication of the earlier work. Following hysterical attacks on the authors by mostly post-Communist and liberal apologists of Lech Wałęsa, Cenckiewicz demonstratively quit a top post at Poland’s Institute of National Remembrance (IPN), the main depository of the former Communist secret police archives. Gontarczyk retained his job at the IPN but now keeps a low profile.
What’s the uproar all about? The authors show unequivocally that between 1970 and 1976 Lech Wałęsa was registered by the Communist secret police as its Secret Collaborator (tajny współpracownik -- TW). His codename was “Bolek,” a dimunitive from Boleslaus. Most documents concerning “Bolek” were destroyed. However, the remaining materials strongly suggest that he was most active between December 1970 and December 1972. His activity coincided with the anti-Communist strikes and riots on the Baltic Sea board in general, and Gdańsk in particular, and their aftermath. Wałęsa had been on the strike committee in December 1970. Almost immediately he was recruited to denounce his anti-Communist friends. He accepted financial remuneration for his deeds. After a while, however, Wałęsa became disenchanted with both the political situation in the Polish People’s Republic and collaboration with the secret police. He quit informing. The secret police de-registered him accordingly. From the empirical point of view this process has been proven beyond any reasonable doubt in The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa.
The Security Service (Służba Bezpieczeństwa -- SB) attempted to recruit Wałęsa once again when he became active in the dissident Free Trade Unions (Wolne Związki Zawodowe – WZZ) in 1977. But he refused. Meanwhile, he also confessed about his previous unsavory activities to his friends of the WZZ. He promised them not to have any contacts with the secret police anymore. In fact, his dissident superiors explicitly forbade him to agree to talk. Yet, Wałęsa continued to meet with the SB men occasionally at their request, which created a precedent. He got used to his interrogators. He got used to a peculiar game. He would take advantage of it on a larger scale when, at the behest of the WZZ leader Bogdan Borusewicz, Wałęsa took over the leadership of the strike at the Gdańsk shipyard in August 1980. What resulted, of course, was a Polish national liberation movement masking as Independent, Self-Governed Trade Union “Solidarity”.
From its inception, Wałęsa was a moderate, centrist figure. He always played his cards coyly. He frequently deceived both his friends and enemies. And he was a superb self-promoter. In the power struggles that ensued within “Solidarity”, its leader crushed the weak and discarded the superfluous. His populism was unmatched. When necessary, he played the card of radicalism. And then he would promptly backtrack. Almost invariably his games would culminate in a compromise with the stronger party. For example, at the request of the Communist management, Wałęsa terminated the August strike prematurely, agreeing only to accept a pay raise, and abandoning the postulate of a free trade union. Only a determined surge by Anna Walentynowicz and Alina Pieńkowska saved the strike. The women bodily blocked the dockers from leaving, shamed them, and appealed to their sense of solidarity with the workers from other enterprises who had struck in support of their shipyard friends but now were being abandoned. The dockers listened and continued until they forced the Communists to allow them to establish “Solidarity.” Wałęsa became the head of the union.
For some, his centrism, moderation, and propensity to compromise were the signs of anti-radicalism, retarding the progress of the liberation movement, and, indeed, kow-towing to the Communists. Meanwhile, Wałęsa attempted to be everything for everyone. A rightist one evening, he supported the left the following morning. And then he would invariably stress his centrism. Many were confused by his pragmatism devoid of any ideas. But, according to him, it expedited the cause of “Solidarity.” Others took a less charitable view. They saw his actions as either a rotten compromise or dictatorial inclinations or even secret police covert work (agentura).
Here both the insufficient number of documents and a strange stonewalling by the leader of “Solidarity” allow for a number of interpretations. The brief for the prosecution is that Wałęsa was possibly an agent. The brief for the defense is that he was not at all. An impartial judge, basing himself on available documents, can conclude that, in the 1980s, Wałęsa skirted dangerously close to treason but that was just a tactical game to stay politically relevant and support “Solidarity.”
For example, after the Communist imposed marital law and arrested him in December 1981, Wałęsa, talking in his customary disjointed manner (and a transcript is extant), bragged to his secret police goalies that he had gotten rid of the “extremists” in the “Solidarity” leadership. Tactically, he ascribed to himself those characteristics and attitudes that the Communists wanted to see in him at the time. He negotiated with General Wojciech Jaruzelski as an underling. He even signed his public plea to the general as “Lance corporal Wałęsa.” He says now that he was playing a game. This is obvious.
The problem is that the Communists dictated the rules. To remain on the political scene, Wałęsa had to continuously make himself valuable to them. But he had to stop short of selling himself out. If he had, he would have been rejected by “Solidarity” supporters and his utility for the regime would have disappeared. The objective was to avoid becoming superfluous. So Wałęsa talked with the secret police; he stayed in the game. He accepted the Communist false wooing and broken promises; but he kept dating them without giving in. Until 1989, however, the leader of “Solidarity” refrained from fully consuming the union.
The aforementioned mechanisms are laid bare in both The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa. Therefore one should resolutely reject the charge that he was a secret police agent after 1976. So-called Communist support for Wałęsa against his rivals in the leadership of „Solidarity” served mostly the interests of the Warsaw regime. The Communists plainly viewed him as less dangerous than some of his “Solidarity” peers. Thus, the secret police undercut them in clandestine operations.
Of course, if the utility of Wałęsa had ended, the Communists would have either retired or disappeared him. But because he stayed in the game as a centrist, he was a lesser evil to them. Still, the SB considered him an enemy throughout because he did not sell out “Solidarity” and did not join the official, Communist-controlled unions. Instead, in 1989, Wałęsa made an unequal political deal with them. He resolved to become their junior partner in a Communist-led regime which emerged from openly falsified elections, where only 35% of the seats were open for democratic contest and the rest guaranteed to the Communists. Widely touted as a “free election”, in a long run, the vote was a victory for the Moscow-backed regime which, thus, was able to transition to post-Communism.
If that sounds complicated, Wałęsa’s affairs became positively Byzantine after 1989. Having quarreled with „Solidarity” leftists and liberals, Wałęsa feigned a right-wing shift to be elected the President of Poland. Once in office, he jettisoned the right and banked on the post-Communists, members of the Security Service and military intelligence in particular. Among some of the more astounding aberrations, as the documents discovered by Cenckiewicz and Gontarczyk prove, is the caper where the Communist secret police officers, who had persecuted Wałęsa as his case handlers in the 1980s, weaseled their way into the President’s good graces to become his personal bodyguards. Later, the same officers purged the secret police archives from the documents regarding Wałęsa’s stint as a snitch in the early 1970s to cover up his past. The operation was halted by the civilian post-Communists who appointed new Poland’s rightist secret servicemen to protect the archives from Wałęsa’s ex-SB minions. Perhaps it would be best to characterize the new secret servicemen as law-abiding professionals who happened to be conservative in distinction to the cynical old hands trained by the KGB.
In any event, after 1989, as far as the case of “Bolek,” law was routinely violated, documents falsified, materials destroyed, and opponents persecuted. Further, in 1992, a nefarious kabala under Wałęsa’s tutelage overthrew a center-right government who, in legally fulfilling an act of the parliament, revealed the names of the former Communist secret police agents still in power at that time, including “Bolek”. The presidential coup was probably the moral nadir of post-Communist Poland.
The Security Service and Lech Wałęsa and The Case of Lech Wałęsa amply document the history of deception, theft, and destruction of the documents of treason. The perpetrators aimed at preserving the angelic myth of the first leader of “Solidarity” and the first democratically elected President of post-Communist Poland. This is a disservice to freedom and democracy which are predicated on openness and transparency. Wałęsa’s great contributions to the nation’s independence are beyond any doubt. An apology for the sins of his youth would have solved the case a long time ago and silenced his detractors. The coverup has been foolish and served mostly the interests of the post-Communists who are vitally interested in hiding their own past. They have been shrewdly hiding behind Wałęsa. However, soon scholars like Gontarczyk and Cenckiewicz will put the spotlight on them. Poland is in the process of coming to grips with its totalitarian past and nothing can reverse the tide.
Marek Jan Chodakiewicz
Washington, DC, 31 July 2009
www.iwp.edu
Piotr Gontarczyk and Sławomir Cenckiewicz, SB a Lech Wałęsa: Przyczynek do biografii (Gdańsk, Warszawa i Kraków: IPN, 2008).
Sławomir Cenckiewicz, Sprawa Lecha Wałęsy (Poznań: Zysk i ska, 2008)
Paweł Zyzak, Lech Wałęsa - idea i historia. Biografia polityczna legendarnego przywódcy "Solidarności" do 1988 roku (Cracow: Arcana, 2009).
Marek Jan Chodakiewicz
Academic Dean and Professor of History, The Kościuszko Chair in Polish Studies
Professional Experience
- Former assistant professor of history of the Kosciuszko Chair in Polish Studies at the Miller Center of Public Affairs, University of Virginia
- Former visiting professor of history, Loyola Marymount University, Los Angeles
Dr. Chodakiewicz is the current holder of the Kosciuszko Chair of Polish Studies, which is now here at IWP. He has authored numerous works in both English and Polish. While at the University of Virginia , he edited the Kosciuszko Chair's bulletin: Nihil Novi.
Nihil Novi #1
Nihil Novi #2
Nihil Novi #3
In addition to popular and scholarly articles, his publications include The Massacre in Jedwabne, July 10, 1941: Before, During, After (2005), Between Nazis and Soviets: Occupation Politics in Poland, 1939-1947 (2004) and After the Holocaust: Polish-Jewish Conflict in the Wake of World War Two (2003).
Dr. Chodakiewicz co-edited Poland's Transformation: A Work in Progress (2003) and Spanish Carlism and Polish Nationalism: Borderlands of Europe in the Nineteenth and Twentieth Centuries (2003).
He translated and edited the correspondence of the Ulam family of Lwów to the mathematician Stanislaw Ulam at Harvard from 1936 until after the Second World War. In 2003 Dr. Chodakiewicz won Poland's Jozef Mackiewicz Literary Award for his Ejszyszki: The Background of Events, and Epilogue of Polish-Jewish Relations in the Eastern Borderlands, 1944-45. In 2004 he co-edited a selection of Ronald Reagan's speeches published as My Vision of America in Polish.
Education
•B.A., 1988, San Francisco State University
•M.A.,1990, MPhil,1992, Columbia University
•Ph.D., 2001, Columbia University
Honors and Awards
•Richard Hofstadter Fellowship (1989-1994), Columbia University
•The Office of the Prime Minister of the Republic of Poland Research Grant (2001)
•The Earhart Foundation Fellowship Research Grant (2004)
•Presidential Appointee, United States Holocaust Memorial Council (2005-2010)
Sunday, January 10, 2010
Torture by the Communist jews in Poland Stalin NKVD
Torture by the Communist jews in Poland Stalin NKVD
Żydzi, Wałęsa i Polonia, cz. 3/3
Żydzi, Wałęsa i Polonia, cz. 2/3
Żydzi, Wałęsa i Polonia, cz. 3/3
Żydzi, Wałęsa i Polonia, cz. 2/3
Saturday, January 2, 2010
Panstwo Polskie bierne w pomocy Polakom, a gzie jest Tusk i Radoslaw Sikorski z PO?
Panstwo Polskie bierne w pomocy Polakom, a gzie jest Tusk i Radoslaw Sikorski z PO?
Panstwo Polskie bierne w pomocy Polakom, a gzie jest Tusk i Radoslaw Sikorski z PO?
Sąd Najwyższy przyjął skargę kasacyjną Winicjusza Natoniewskiego, który domaga się od polskich sądów przyjęcia sprawy przeciwko państwu niemieckiemu.
sen. Dorota Arciszewska-Mielewczyk (2009-12-30) Aktualności dnia
słuchaj
zapisz
http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=19700
Zobacz również inne publikacje związane z tym tematem:AUDYCJE:
■Sąd Najwyższy przyjął skargę kasacyjną Winicjusza Natoniewskiego, który domaga się od polskich sądów przyjęcia sprawy przeciwko państwu niemieckiemu.- [2009-12-30]
sen. Dorota Arciszewska-Mielewczyk
■Komisja "hazardowa" zamienia się w farsę- [2009-12-29]
pos. Zbigniew Wasserman
■Komisja "hazardowa" zamienia się w farsę- [2009-12-17]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Naciski przewodniczącego komisji "hazardowej" na Beatę Kempę- [2009-12-08]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Wassermann i Kępa wykluczeni z komisji "hazardowej"- [2009-12-07]
pos. Zbigniew Wassermann
■Kontrowersyjne działania komisji "hazardowej"- [2009-12-07]
pos. Antoni Macierewicz
■PO chce zmian w komisji ds. afery hazardowej- [2009-11-27]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Prace komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-25]
pos. Zbigniew Wassermann - członek "hazardowej" komisji śledczej
■Komisja hazardowa na starcie- [2009-11-10]
pos. Mariusz Błaszczak
■Praca komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-07]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Wokół Komisji hazardowej- [2009-11-05]
pos. Mariusz Błaszczak
■Losy komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-03]
pos. Wojciech Szarama
■Ustawa hazardowa- [2009-10-28]
pos. Aleksandra Natalli - Świat - wiceprezes PiS
■Konferencja prasowa Mariusza Kamińskiego- [2009-10-06]
■Fragment konferencji prasowej Mariusza Kamińskiego- [2009-10-06]
■Afera hazardowa- [2009-10-06]
Zbigniew Ziobro - poseł do PE
■Spotkanie u prezydenta Lecha Kaczyńskiego nt. afery hazardowej" - [2009-10-02]
Krzysztof Putra v-ce marszałek Senatu RP
■Afera hazardowa- [2009-10-02]
Pos. Antonii Macierewicz
■Afera większa niż rywinowska?- [2009-10-01]
pos. Zbigniew Wasserman
■Afera hazardowa- [2009-10-01]
pos. Beata Kępa - były wiceminister sprawiedliwości
ARTYKUŁY:
■Posłowie Platformy dostawali pytania przez gadu-gadu - [2009-12-30]
■Kłopoty z ekspertami - [2009-12-19]
■Platforma przesłucha PiS - [2009-12-18]
■Będą przesłuchani, ale nie wiadomo, kiedy - [2009-12-16]
■Nie będzie reasumpcji - [2009-12-15]
■Niech Palikot nam nie grozi - [2009-12-09]
■PiS: Zagłosujcie jeszcze raz - [2009-12-09]
■Co chce zbadać PO? - [2009-11-19]
■Automaty w Trybunale? - [2009-11-18]
■Powinniśmy zacząć od Kamińskiego - [2009-11-18]
■Kto pierwszy przed komisją - [2009-11-18]
■Nawet stu świadków - [2009-11-14]
■Tempo prac może być "zabójcze" - [2009-11-09]
■Weź pan "jednorękiego bandytę" - [2009-11-02]
■Sekuła jak Nałęcz? - [2009-10-27]
■Za dwa tygodnie, a może miesiące - [2009-10-24]
■Platforma detonuje niewypał - [2009-10-23]
■Tusk schodzi ze sceny afery - [2009-10-23]
■PO szykuje swojego - [2009-10-22]
■Umarł król, niech żyje król - [2009-10-17]
■Ta afera osłabi Polskę - [2009-10-14]
■Premier w cieniu poważnych domniemań karnych - [2009-10-08]
■Tusk zaskoczony, choć wiedział od sierpnia - [2009-10-08]
■Rządowa ruletka - [2009-10-08]
■Celem jest usunięcie Kamińskiego - [2009-10-07]
■To zemsta polityczna - [2009-10-07]
■Jak komisja, to w przyszłym roku - [2009-10-07]
■Afera hazardowa przebiła rywinowską - [2009-10-06]
■Dymisja Drzewieckiego ma obronić Tuska - [2009-10-06]
■Kto jeszcze? - [2009-10-06]
■"Grześ" powinien się wytłumaczyć - [2009-10-06]
■Komisja będzie testem na wiarygodność polityków - [2009-10-05]
■Dzięki CBA korupcja się zmniejszyła - [2009-10-05]
■Na co czeka Tusk - [2009-10-05]
■Nie dać się zepchnąć do defensywy - [2009-10-05]
■Rządzący nie są zdolni do wyjaśnienia tej sprawy - [2009-10-03]
■Premierowi puszczają nerwy - [2009-10-03]
■Prawdziwą wojnę stoczyłem - [2009-10-02]
■To ogromny dyskomfort dla premiera - [2009-10-02]
■Minister bagatelizuje sprawę - [2009-10-02]
■Czuma już uniewinnił kolegów - [2009-10-02]
Panstwo Polskie bierne w pomocy Polakom, a gzie jest Tusk i Radoslaw Sikorski z PO?
Sąd Najwyższy przyjął skargę kasacyjną Winicjusza Natoniewskiego, który domaga się od polskich sądów przyjęcia sprawy przeciwko państwu niemieckiemu.
sen. Dorota Arciszewska-Mielewczyk (2009-12-30) Aktualności dnia
słuchaj
zapisz
http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=19700
Zobacz również inne publikacje związane z tym tematem:AUDYCJE:
■Sąd Najwyższy przyjął skargę kasacyjną Winicjusza Natoniewskiego, który domaga się od polskich sądów przyjęcia sprawy przeciwko państwu niemieckiemu.- [2009-12-30]
sen. Dorota Arciszewska-Mielewczyk
■Komisja "hazardowa" zamienia się w farsę- [2009-12-29]
pos. Zbigniew Wasserman
■Komisja "hazardowa" zamienia się w farsę- [2009-12-17]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Naciski przewodniczącego komisji "hazardowej" na Beatę Kempę- [2009-12-08]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Wassermann i Kępa wykluczeni z komisji "hazardowej"- [2009-12-07]
pos. Zbigniew Wassermann
■Kontrowersyjne działania komisji "hazardowej"- [2009-12-07]
pos. Antoni Macierewicz
■PO chce zmian w komisji ds. afery hazardowej- [2009-11-27]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Prace komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-25]
pos. Zbigniew Wassermann - członek "hazardowej" komisji śledczej
■Komisja hazardowa na starcie- [2009-11-10]
pos. Mariusz Błaszczak
■Praca komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-07]
pos. Beata Kempa - Zastępca przewodniczącego Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
■Wokół Komisji hazardowej- [2009-11-05]
pos. Mariusz Błaszczak
■Losy komisji śledczej ds. afery hazardowej- [2009-11-03]
pos. Wojciech Szarama
■Ustawa hazardowa- [2009-10-28]
pos. Aleksandra Natalli - Świat - wiceprezes PiS
■Konferencja prasowa Mariusza Kamińskiego- [2009-10-06]
■Fragment konferencji prasowej Mariusza Kamińskiego- [2009-10-06]
■Afera hazardowa- [2009-10-06]
Zbigniew Ziobro - poseł do PE
■Spotkanie u prezydenta Lecha Kaczyńskiego nt. afery hazardowej" - [2009-10-02]
Krzysztof Putra v-ce marszałek Senatu RP
■Afera hazardowa- [2009-10-02]
Pos. Antonii Macierewicz
■Afera większa niż rywinowska?- [2009-10-01]
pos. Zbigniew Wasserman
■Afera hazardowa- [2009-10-01]
pos. Beata Kępa - były wiceminister sprawiedliwości
ARTYKUŁY:
■Posłowie Platformy dostawali pytania przez gadu-gadu - [2009-12-30]
■Kłopoty z ekspertami - [2009-12-19]
■Platforma przesłucha PiS - [2009-12-18]
■Będą przesłuchani, ale nie wiadomo, kiedy - [2009-12-16]
■Nie będzie reasumpcji - [2009-12-15]
■Niech Palikot nam nie grozi - [2009-12-09]
■PiS: Zagłosujcie jeszcze raz - [2009-12-09]
■Co chce zbadać PO? - [2009-11-19]
■Automaty w Trybunale? - [2009-11-18]
■Powinniśmy zacząć od Kamińskiego - [2009-11-18]
■Kto pierwszy przed komisją - [2009-11-18]
■Nawet stu świadków - [2009-11-14]
■Tempo prac może być "zabójcze" - [2009-11-09]
■Weź pan "jednorękiego bandytę" - [2009-11-02]
■Sekuła jak Nałęcz? - [2009-10-27]
■Za dwa tygodnie, a może miesiące - [2009-10-24]
■Platforma detonuje niewypał - [2009-10-23]
■Tusk schodzi ze sceny afery - [2009-10-23]
■PO szykuje swojego - [2009-10-22]
■Umarł król, niech żyje król - [2009-10-17]
■Ta afera osłabi Polskę - [2009-10-14]
■Premier w cieniu poważnych domniemań karnych - [2009-10-08]
■Tusk zaskoczony, choć wiedział od sierpnia - [2009-10-08]
■Rządowa ruletka - [2009-10-08]
■Celem jest usunięcie Kamińskiego - [2009-10-07]
■To zemsta polityczna - [2009-10-07]
■Jak komisja, to w przyszłym roku - [2009-10-07]
■Afera hazardowa przebiła rywinowską - [2009-10-06]
■Dymisja Drzewieckiego ma obronić Tuska - [2009-10-06]
■Kto jeszcze? - [2009-10-06]
■"Grześ" powinien się wytłumaczyć - [2009-10-06]
■Komisja będzie testem na wiarygodność polityków - [2009-10-05]
■Dzięki CBA korupcja się zmniejszyła - [2009-10-05]
■Na co czeka Tusk - [2009-10-05]
■Nie dać się zepchnąć do defensywy - [2009-10-05]
■Rządzący nie są zdolni do wyjaśnienia tej sprawy - [2009-10-03]
■Premierowi puszczają nerwy - [2009-10-03]
■Prawdziwą wojnę stoczyłem - [2009-10-02]
■To ogromny dyskomfort dla premiera - [2009-10-02]
■Minister bagatelizuje sprawę - [2009-10-02]
■Czuma już uniewinnił kolegów - [2009-10-02]
Friday, January 1, 2010
Gryfie Pomorskim O wyzwolenie Polski od Tuska PO i LSD Neokomuny oni niszca Polske 2010
Gryfie Pomorskim O wyzwolenie Polski od Tuska PO i LSD Neokomuny oni niszca Polske 2010
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 2/3
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 2/3
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 1/3
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 1/3
Reportaż o największej organizacji podziemnej na Pomorzu "Gryfie Pomorskim" oraz o zniszczeniu pomnika jego dowódcy por. Dambka.
part1
part 2
Reportaż o największej organizacji podziemnej na Pomorzu "Gryfie Pomorskim" oraz o zniszczeniu pomnika jego dowódcy por. Dambka.
part1
part 2
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 1/3
Zapomniana historia. Zdeptana pamięć. 1/3
Reportaż o największej organizacji podziemnej na Pomorzu "Gryfie Pomorskim" oraz o zniszczeniu pomnika jego dowódcy por. Dambka.
part1
Reportaż o największej organizacji podziemnej na Pomorzu "Gryfie Pomorskim" oraz o zniszczeniu pomnika jego dowódcy por. Dambka.
part1
Major Hubal zyje w naszej Polskiej pamieci i historii.
Major Hubal zyje w naszej Polskiej pamieci i historii.
Scena z filmu "Hubal", przedstawiająca śmierć majora Henryka Dobrzańskiego./Scene from "Hubal" movie, present death of major Henryk Dobrzański.
A translation of what the actors are saying:
part 1
part 2
Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w 1918 roku i dowodził plutonem kawalerii podczas walk o Lwów. W latach 1919-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za odwagę na polu walki został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i krzyżem srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie pozostał w wojsku. Jako świetny kawalerzysta był członkiem reprezentacji Polski w jeździectwie, zdobywając ogółem 22 złote, 3 srebrne i 4 brązowe medale. W roku 1925 zdobył w Londynie Nagrodę indywidualną dla najlepszego jeźdźca, był również zawodnikiem rezerwowym w składzie polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku. Na prestiżowych zawodach w Aldershot zajął czwarte miejsce.
Scena z filmu "Hubal", przedstawiająca śmierć majora Henryka Dobrzańskiego./Scene from "Hubal" movie, present death of major Henryk Dobrzański.
A translation of what the actors are saying:
part 1
part 2
Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w 1918 roku i dowodził plutonem kawalerii podczas walk o Lwów. W latach 1919-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za odwagę na polu walki został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i krzyżem srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie pozostał w wojsku. Jako świetny kawalerzysta był członkiem reprezentacji Polski w jeździectwie, zdobywając ogółem 22 złote, 3 srebrne i 4 brązowe medale. W roku 1925 zdobył w Londynie Nagrodę indywidualną dla najlepszego jeźdźca, był również zawodnikiem rezerwowym w składzie polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku. Na prestiżowych zawodach w Aldershot zajął czwarte miejsce.
Czy prezes NBP Leszek Balcerowicz skłamał zeznając pod przysięgą przed komisją śledczą?
Czy prezes NBP Leszek Balcerowicz skłamał zeznając pod przysięgą przed komisją śledczą?
red. Małgorzata Goss (2006-06-09) Aktualności dnia
słuchaj
zapisz
red. Małgorzata Goss (2006-06-09) Aktualności dnia
słuchaj
zapisz
Stanisław Michalkiewicz w felietonie dla "Naszej Polski" porównuje dług publiczny schyłkowej PRL z długiem publicznym III RP.
Stanisław Michalkiewicz w felietonie dla "Naszej Polski" porównuje dług publiczny schyłkowej PRL z długiem publicznym III RP.
Jak obliczył prof. Eugeniusz Rychlewski z warszawskiej Szkoły Głównej Handlowej, zadłużenie PRL na koniec 1989 roku wynosiło 42,2 mld dolarów i było o pół miliarda dolarów wyższe, od wartości majątku trwałego w przemyśle. Takim bilansem zamknęła się PRL. Było to tylko zadłużenie zagraniczne, gdyż na potrzeby tubylcze władcy PRL zaciągali tzw. "kredyt" w Narodowym Banku Polskim, to znaczy - drukowali pieniądze, ile dusza zapragnie, wskutek czego w połowie roku 1989 pojawiła się już trzycyfrowa inflacja. Stanowiąca element "planu Balcerowicza" obejmującego 11 ustaw, ustawa o uporządkowaniu stosunków kredytowych wprowadzała zakaz finansowania deficytu budżetowego "kredytem" NBP, dzięki czemu można było zorientować się w rozmiarze długu publicznego. [...]
Niedawno rząd premiera Tuska obchodził dwulecie swego istnienia i pan premier z tego tytułu strasznie się nadymał, czego to nie zrobił i w ogóle. Warto zatem przypomnieć, że wśród dokonań tego rządu na pierwszym miejscu, niczym perła w koronie, powinno figurować powiększenie długu publicznego o około 130 miliardów złotych, w następstwie czego dług publiczny w dniu 6 grudnia o godzinie 11.57 wynosił 681 904 450 700 złotych, powiększając się z szybkością co najmniej 1500 złotych na sekundę. Ta kwota oczywiście nie uwzględnia sztuczek z kreatywną księgowością, uprawianą przez pana ministra Rostowskiego, więc tak naprawdę może być jeszcze większa, ale niech będzie, że wynosi tylko tyle. Ciekawe, że tak bardzo ostatnio podziwiający premiera Tuska francuski prezydent Sarkozy jest pod tym względem jeszcze lepszy, bo francuski dług publiczny powiększa z szybkością co najmniej 2000 euro na sekundę. [...]
Gdybyśmy 130 miliardów złotych przeliczyli na złoto według notowań z 4 grudnia, uzyskalibyśmy 1250 ton złota. Z takiej ilości złota moglibyśmy odlać co najmniej 8, a może nawet aż 10 tysięcy posągów, poczynając od pana prezydenta z wszystkimi ministrami stanu z Kancelarii, pana premiera Tuska, wszystkich ministrów i wiceministrów jego rządu, posłów i senatorów, na nawet wojewodów - i to naturalnej wielkości! A przecież to zaledwie 2 lata rządów pana premiera Donalda Tuska, który w kwestii długu publicznego na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. W tej sytuacji widać wyraźnie, że znacznie taniej by nas wszystkich kosztowało, gdybyśmy sporządzali sobie tych wszystkich mężyków stanu ze złota ? i kto chce, niech im się kłania, pali przed nimi kadzidła i w ogóle ? jak to przed bałwanami, które mają w dodatku tę nieocenioną zaletę, że żadnych długów zaciągnąć już nie mogą! Więc jeden, dajmy na to, otaczałby kultem posąg posła Palikota, inny - bałwana pana wicemarszałka Niesiołowskiego, ktoś jeszcze - figurę pobożnego posła Jarosława Gowina, a przecież są jeszcze politycy opozycyjni, którzy też mają swoich żarliwych wyznawców.
W ten sposób urzeczywistniłaby się wreszcie pełna wolność religijna, jakiej możemy spodziewać się w Unii Europejskiej. Jak bowiem wiadomo, władze tego europejskiego cesarstwa żywią do tradycyjnych religii - z wyjątkiem oczywiście niektórych, a ściśle mówiąc - niektórej - nieprzejednaną nieufność, słusznie uważając, że kolidują one z forsowanym w UE kultem Świętego Spokoju, personifikowanym właśnie przez nieśmiertelnych biurokratów.
Jak obliczył prof. Eugeniusz Rychlewski z warszawskiej Szkoły Głównej Handlowej, zadłużenie PRL na koniec 1989 roku wynosiło 42,2 mld dolarów i było o pół miliarda dolarów wyższe, od wartości majątku trwałego w przemyśle. Takim bilansem zamknęła się PRL. Było to tylko zadłużenie zagraniczne, gdyż na potrzeby tubylcze władcy PRL zaciągali tzw. "kredyt" w Narodowym Banku Polskim, to znaczy - drukowali pieniądze, ile dusza zapragnie, wskutek czego w połowie roku 1989 pojawiła się już trzycyfrowa inflacja. Stanowiąca element "planu Balcerowicza" obejmującego 11 ustaw, ustawa o uporządkowaniu stosunków kredytowych wprowadzała zakaz finansowania deficytu budżetowego "kredytem" NBP, dzięki czemu można było zorientować się w rozmiarze długu publicznego. [...]
Niedawno rząd premiera Tuska obchodził dwulecie swego istnienia i pan premier z tego tytułu strasznie się nadymał, czego to nie zrobił i w ogóle. Warto zatem przypomnieć, że wśród dokonań tego rządu na pierwszym miejscu, niczym perła w koronie, powinno figurować powiększenie długu publicznego o około 130 miliardów złotych, w następstwie czego dług publiczny w dniu 6 grudnia o godzinie 11.57 wynosił 681 904 450 700 złotych, powiększając się z szybkością co najmniej 1500 złotych na sekundę. Ta kwota oczywiście nie uwzględnia sztuczek z kreatywną księgowością, uprawianą przez pana ministra Rostowskiego, więc tak naprawdę może być jeszcze większa, ale niech będzie, że wynosi tylko tyle. Ciekawe, że tak bardzo ostatnio podziwiający premiera Tuska francuski prezydent Sarkozy jest pod tym względem jeszcze lepszy, bo francuski dług publiczny powiększa z szybkością co najmniej 2000 euro na sekundę. [...]
Gdybyśmy 130 miliardów złotych przeliczyli na złoto według notowań z 4 grudnia, uzyskalibyśmy 1250 ton złota. Z takiej ilości złota moglibyśmy odlać co najmniej 8, a może nawet aż 10 tysięcy posągów, poczynając od pana prezydenta z wszystkimi ministrami stanu z Kancelarii, pana premiera Tuska, wszystkich ministrów i wiceministrów jego rządu, posłów i senatorów, na nawet wojewodów - i to naturalnej wielkości! A przecież to zaledwie 2 lata rządów pana premiera Donalda Tuska, który w kwestii długu publicznego na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. W tej sytuacji widać wyraźnie, że znacznie taniej by nas wszystkich kosztowało, gdybyśmy sporządzali sobie tych wszystkich mężyków stanu ze złota ? i kto chce, niech im się kłania, pali przed nimi kadzidła i w ogóle ? jak to przed bałwanami, które mają w dodatku tę nieocenioną zaletę, że żadnych długów zaciągnąć już nie mogą! Więc jeden, dajmy na to, otaczałby kultem posąg posła Palikota, inny - bałwana pana wicemarszałka Niesiołowskiego, ktoś jeszcze - figurę pobożnego posła Jarosława Gowina, a przecież są jeszcze politycy opozycyjni, którzy też mają swoich żarliwych wyznawców.
W ten sposób urzeczywistniłaby się wreszcie pełna wolność religijna, jakiej możemy spodziewać się w Unii Europejskiej. Jak bowiem wiadomo, władze tego europejskiego cesarstwa żywią do tradycyjnych religii - z wyjątkiem oczywiście niektórych, a ściśle mówiąc - niektórej - nieprzejednaną nieufność, słusznie uważając, że kolidują one z forsowanym w UE kultem Świętego Spokoju, personifikowanym właśnie przez nieśmiertelnych biurokratów.
Subscribe to:
Posts (Atom)